کاربران گرامی انجمن مدیریت و برنامه ریزی فرهنگی ایران ؛ باعضویت در سایت فرهنگ ایران می توانید در قسمت کتابخانه دیجیتال از پایان نامه ها بهره مند شوید.

در آخرين روز هفته ميراث فرهنگي فرصتي دست داد تا مهمان فرهيختگان دست اندركار سازمان ميراث فرهنگي باشم و در محل مجموعه تاريخي فرهنگي نياوران كتاب «موزه و موزه داري در ايران به روايت اسناد» را كه حاصل فعاليت مشترك سازمان اسناد و كتابخانه ملي و سازمان ميراث فرهنگي است رونمايي و معرفي كنيم. اين كتاب كه براساس توجه به ضرورت ها و ريشه هاي تاريخي موزه به عنوان يك سرمايه فرهنگي توسط خانم ندا رسولي تدوين شده، نگاهي تازه به ذهنيت موزه داري در ايران و مروري كارشناسانه بر كاركردهاي گوناگون موزه داري در جهان امروز دارد. موزه ها نشانگر هويت و در حقيقت شناسنامه هر قوم و ملتي هستند. هما ن طور كه شناسنامه يك فرد سند هويتي اوست موزه هم سند هويت بخش و غرورآفرين يك ملت است. فرهنگ و تمدن هر جامعه و ريشه هاي تاريخي مردمان در موزه ها تبلور مي يابد. به عبارت ديگر موزه ها محل اجتماع و انباشت سرمايه هاي عظيم فرهنگي ما هستند كه طي قرون و سال ها براي ما به يادگار مانده اند.

    موزه، آيينه تمام نمايي از فرهنگ، هنر، آداب و رسوم، باورها و اعتقادات گذشتگان و نياكان ما است و از اين منظر موزه يكي از پل هاي ارتباطي بين گذشته، حال و آينده به شمار مي رود. همچنين موزه محل عبرت كسب معرفت و عبرت آموزي هم است. اينكه گذشتگان چه كردند و سرنوشت شان در تاريخ به كجا ختم شد. طبق تعريفي كه ايكوم (كميته جهاني موزه داري) از موزه به عمل آورده «موزه مكان گردآوري، نگهداري، مطالعه، بررسي و به نمايش گذاشتن نعمت هاي فرهنگي يا طبيعي براي آموزش، پژوهش و ارزش دادن به اين مجموعه ها و لذت بردن از آنهاست.» اين تعريف جامع و كامل براي تحقق اهداف و وظايف موردنظر آن در جوامعي مثل جامعه ما نيازمند اولويت سنجي و توجه ويژه به ويژگي ها و مختصات جامعه امروز ايراني و نيازها و آسيب هاي فرهنگي مبتلابه آن است. همان طور كه گفته شد موزه بيانگر هويت فرهنگي جوامع است و از سوي ديگر هويت فرهنگي يكي از شاخص هاي اصلي بررسي رفتار يك جامعه هم محسوب مي شود. بر همين اساس مي خواهم بگويم كه يكي از مشكلات و آسيب هاي جدي فرهنگي جامعه ايراني عدم توجه به سرمايه هاي فرهنگي است كه خود محصول علت ديگري است و آن مساله گسست يا گسل فرهنگي در جامعه امروز ما است. برخي جامعه شناسان در تعاريف و توصيف هايي كه از جامعه ايراني بيان كرده اند عبارت «جامعه كوتاه مدت» را به كار مي برند: به اين معنا كه در جامعه ايراني تغييرات و تحولات اغلب عمري كوتاه داشته اند و تداوم درازمدتي در ميان نيست. به همين علت تاريخ آن به رشته اي از دوره هاي كوتاه مدت به هم پيوسته تبديل شده است.